WIERSZE

„Mętlik w głowie”

Uśmiechnij się i płacz,
Kochaj i nienawidź,
Szanuj i pogardzaj,
Rób to co mówię,
Staraj się sam nie decydować,
Wyrzeknij się sienie,
Znajdź powód by zaprzeczyć,
Bo ja to Ty, a Ty to ja.

~ Amanda Rej

„Człowieczeństwo”

Człowieczeństwo – jak ukazać?
Strata, upokorzenie, krzywda, wojna.
Jak łatwo jest ocenić?
Ego – krzywdą ludzką podbudować.
Szczerość czy fałsz w tych uczuciach?
Wykupiony bilet, oby Piotr go przyjął.

~ Amanda Rej

„Być sobą”

Mówią do mnie – kobieta.
Mówią do mnie – mężczyzna.
Być jednym i drugim.
Jednocześnie nikim.
Gdy otworzę oczy – nie wiem kim będę.

~ Amanda Rej

„Portret”

Twarz uchwycona w jednej chwili.
Zamarła…
Ale gdy ty odejdziesz, ona pozostanie.
Jest jak wspomnienie, jak ulotny czas,
który zatrzymał się w miejscu.

~ Amanda Rej

„Krzyk syreny”

Odebrali mi mowę,
pozostał jedynie chlupot wody.
Myślami próbuję ich przepędzić,
ale na darmo to wszystko.
Zamknęli mnie w akwarium
i pokazują jak cenne dziwadło.
Rozmawiają ile wart jest mój ogon
i czy z łusek można zrobić pierścionek zaręczynowy.
Okradli mnie z mojej wolności,
ale to ja dla nich jestem wrogiem.
Stłukłam już dwa akwaria
i okaleczyli mnie nazywając potworem.
Kim są więc ci, którzy mnie pojmali?
W swym mniemaniu są bohaterami i odkrywcami.
Nikt nie usłyszy już krzyku syreny,
bo nożem chcą wyciąć mi struny.

~ Amanda Rej

„Skrzywiony autoportret”

W źrenicach garść strachu zasiana,
Czerwone usta przygryzione do krwi,
W uszach brzmi wciąż myśl ta sama:
„Beznadziejna do kości i milcz, aż po swe dni!”
Niepokój fałszywy wyssany z palca
Dokucza jak niedomknięte drzwi.
I zastanawiam się czym zawiniła ta istota mała,
Skoro jej odbicie tak skrzywione w tym zwierciadle jest.

~ Amanda Rej

„Ironia pisarza”

Patrzę w pustą kartkę i myślę,
ale na nic się to zdaje, bo karta pusta,
a żeby nie kląć, lepiej gdy zamknę usta.

Ironią bywa pisarza, że słów w głowie wiele,
ale gdy do pisania się bierze, to słabość czuje w ciele.
I zamiast pisać do rzeczy, to popadam w beznadziejne rymy.

~ Amanda Rej

„Oddech nadziei”

I dni bez jego miłości
pozostały w otchłani serca.
A dusza skropiona żalem
uniosła się ponad wyżyny,
by ujrzeć wschód słońca.
Jego promienie otoczyły ramiona,
a zbolałe członki ogarnęło ciepło.
Jakże czuć ból skoro poranek
pięknem okalał jej oczy?
I usta rozwarły się w uśmiechu
wierząc, że nowy byt ją czeka
i piękny zachód słońca.

~ Amanda Rej

„Błękitna Dama”

Błękitna Dama o jasnym spojrzeniu,
Kroczy jak nimfa wśród gęstwin leśnych.
Spogląda na świat czystym sercem,
Bo kocha i pragnie być również kochaną.
Nie przechytrzysz jej umysłu,
Nie pozbawisz jej uśmiechu.
Wszystko co zrobi będzie szlachetne,
A powieki jej nie zwilży łza goryczy.
I gdy opowiadam ci o tej damie,
Ty zawzięcie drapiesz się po swej brodzie
I rzeczesz pewny swej męskiej racji:
„To przecież nie kobieta,
A widmo przeklęte co mami nas mrzonkami.”
Spoglądam na ciebie ze stoickim spokojem,
A potem ubieram swój błękitny kapelusz
I krocze przed siebie słysząc twe błagalne wołanie.
Nie wierzysz, toś stracił
I teraz męcz się ze swą głupotą.

~ Amanda Rej

„Zimna Istota”

Chłód wypełza niczym robactwo i panoszy się na zewnętrznej powłoce,
Wszyscy z dystansem podchodzą do zimnej istoty.
Każdy już wydał osąd, że bez serca zrodzona została
I kroczy niczym upiór, brodząc w potoku własnych łez.
Twoje oczy bez miłości,
Twoje słowa bez wyrazu,
Twoja dusza w szatę z kolców przyodziana.
Ale nikt nie zapytał…czemu?
Co ci się Zimna Istoto stało, że mienisz się jak kryształ lodu?
Co wycierpiałaś, że uciekasz przed ludźmi?
Twoja izolacja sprawiła, że zabrakło dla ciebie miejsca na świecie,
A ludzie, którzy mają prawo ludźmi się nazywać, już cię skreślili.

~ Amanda Rej

„Królowa Lasu”

Twarz wychylasz ku promieniom słońca,
które przedzierają się przez gęstą koronę.
Zasysasz zatrute powietrze w płuca,
a darzysz nas czystym i krystalicznym jak rosa.
Swe poroża obrośnięte paprocią dostrzega każdy,
gdy kroczysz bosą stopą po dywanie z mchu.
Obrośnięta pięknem natury,
obsypujesz ziemie nasionami życia.
Pięknaś niczym jutrzenka,
nim słońce pojawi się na horyzoncie.
Niebezpiecznaś jak błyskawica,
co przecina mrok nocy.
Biada stworzeniom co znają twą potęgę,
a nie ustępują ci drogi, gdy widzą twą postać.
Grzmisz jak fale wzburzone w sztormie,
bo ludzkość sieje spustoszenie.
A gdy natura daje odwet,
wtem ludzkość pragnie z zemsty strącić twą koronę.

~ Amanda Rej

„Chińskie kombinacje”

Szaleje myśl,
Wariuje słowo,
Niechciany gest –
Zerwany jak pomost.
I zatruwam głowę,
Co czynić mam,
Zamiast po prostu powiedzieć…kocham cię.

~ Amanda Rej

„Gdy tonęłam”

Gdy śniłam to tonęłam.
Gdy tonęłam to cieszyłam się, że to tylko sen.
Gdy miałam oczy otwarte to chciałam je zamknąć.
Gdy były zamknięte to chciałam je otworzyć.
Gdyby tak moje wahanie utonęło, jak ja we śnie.

~ Amanda Rej

Jeśli spodobała Ci się moja twórczość, to pozostałe wiersze znajdziesz na moim mediach społecznościowych -> Instagram – Amanda Rej

Facebook – Amanda Rej